Moeder bakt pannenkoeken

Op de school van mijn oudste zoon, die sinds begin van dit schooljaar op ‘de middelbare’ zit, werden hulpouders gezocht. Dat vond ik verrassend, want waar de basisschool elke week wel ouderhulp nodig heeft had ik verwacht dat dit bij de middelbare school afgelopen zou zijn. Daar kom je als ouder alleen nog voor een tien minutengesprek en verder kom je er niet in.

Maar deze school doet een project waarbij geld wordt ingezameld voor een goed doel, door in de pauzes versgebakken pannenkoeken te verkopen. En wie mogen die bakken? De ouders! Koren op mijn molen, want terwijl ik volslagen waardeloos ben als het gaat om autoritjes en creatieve middagen kun je mij best een stapel koeken weg laten bakken.

Toevallig las ik laatst een artikel van een moeder die ab-so-luut niet wil helpen op school, omdat ze daar gewoon geen zin in en behoefte aan heeft. Dat is natuurlijk haar goed recht. Inderdaad, als je kinderen op de basisschool hebt kun je bij wijze van spreken elke dag wel iets doen. Zeker met drie, want elke klas heeft zo zijn vraag. ‘En we moeten al zoveel’.

Hoewel de introvert in mij erg content zou zijn als ik het lekker aan me voorbij zou laten gaan, ben ik toch al vrij snel begonnen om af en toe iets te doen op school. Ik heb me verdienstelijk gemaakt als computermoeder bij de kleuters, pepernoten gebakken, ben met schoolreisjes mee geweest, heb de school helpen versieren, klassen schoongemaakt en ben inmiddels al weer een paar jaar (dit jaar voor het laatst) lid van de Ouderraad, die de leerkrachten ondersteunt met schoolbrede activiteiten.
Dat doe ik niet omdat ik zo graag wil laten zien hoe behulpzaam ik ben, maar omdat ik me met een kleine bijdrage nuttig kan maken, de kinderen in de schoolomgeving bezig zie en op een andere manier in contact kom met leerkrachten en klasgenootjes. Een beetje selectief ben ik wel; ik doe alleen dingen die ik zelf leuk vind.
Natuurlijk moet je er wel tijd voor hebben. Of maken. Ook dat is iets waar je selectief in kunt zijn als ouder; waar steek je je tijd in? Dan scheelt het voor mij waarschijnlijk dat ik niet de behoefte heb om naar de sportschool te gaan; ieder z’n ding!

Vandaag ben ik dus even binnengedrongen in de ‘grote’ school, waar ik met vier gezellige dames (inclusief zus) keihard heb gewerkt om op tijd stapels pannenkoeken klaar te hebben. We mixten, bakten, bestrooiden met suiker, als een goed geoliede machine. Zwetend boven het fornuis, bijna jonglerend met de pannen. Ondertussen had ik het genoegen om mijn kind in zijn andere omgeving rond te zien scharrelen en kreeg ik een beetje gevoel bij de school. De pannenkoeken gingen als warme broodjes de keuken uit en we hebben dus ook nog een bijdrage geleverd aan de toekomst van jongeren in Gambia.

 

Moe maar voldaan en gaar als een versgebakken pannenkoek ben ik thuisgekomen. 
Hoe kan iemand dit nou níet willen?

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *