Vandaag ben ik als vierde aan de beurt. Sinds mijn zus het eerste nummer inzette heb ik het warm en halverwege het tweede nummer begonnen mijn knieën te knikken. Een hol gevoel in mijn maag. ‘Doorademen,’ denk ik, terwijl ik de koortjes meezing. Als na het derde nummer mijn naam wordt genoemd en ik de microfoon overneem, zet ik mijn blote voeten zo stevig mogelijk op de vloer, maar voel me als een konijntje in de koplampen van een auto. Help!

Het is een raar fenomeen. Iets, dat je met vrienden of zielsverwanten vol enthousiasme doet en deelt, wordt en public opeens iets om zenuwachtig en heel erg moeilijk over te doen.

Met dit verschijnsel word ik jaarlijks twee keer geconfronteerd: bij de uitvoering van het popkoor waar ik bij zing. Na weken repeteren, met heel veel plezier, komt het er dan echt op aan. We treden op met een begeleidingsband, waarmee we twee keer hebben geoefend. En dan moet het staan. Wíj moeten er staan. En dat doen we ook: maar vooraf vaak met gemengde gevoelens, met name onder de solisten: ‘Ken ik mijn tekst nog? Klinkt het wel goed? Hoe is het met m’n timing?’

Iedere keer doe ik het mezelf weer aan. Iets in me vindt het toch leuk, even die vier minuten in de spotlight, mezelf laten zien en horen. Al ben ik er na al die tijd nog steeds niet zeker van, dat ik daar iemand een plezier mee doe. Op het laatste moment wens ik stiekem ook een beetje dat er niemand komt kijken. Maar daar staan ze (gelukkig), onze families en vrienden. Mijn kinderen kijken vol verwachting toe.

‘Home’ zing ik. ‘Kom, doe alsof je thuis bent,’ spreek ik tot mezelf, maar dat mislukt jammerlijk. Voor het eerst in jaren vergeet ik bijna een stukje tekst. Er schiet me nog net op tijd iets te binnen, maar mijn handen trillen het hele nummer door, zich vastklampend aan de microfoon.

Als mijn solo is geweest en ik weer veilig terug in de achtergrond kan verdwijnen, nemen de zenuwen ook langzaam af en kan ik me bezighouden met de koortjes, hoe fijn het toch klinkt met de band en luisteren naar de solo-optredens van mijn maatjes.
‘Hear how my heart beats’ wordt er gezongen. Gelukkig gaat mijn hartslag richting normaal. Er is weer ruimte voor het plezier dat we hebben in het samen zingen en muziek maken. Want dat hebben we. ‘Wat een leuke groep zijn we toch!’ denk ik. Het laatste nummer knalt eruit.

iMan bevestigt dat ik er deze keer wel extreem zenuwachtig uitzag. Mijn koormaatjes hebben het niet zo gemerkt. Ik vraag me af of ik volgende keer wel een solo moet doen. Dat gedoe iedere keer.
Het konijntje in mij weet het nog niet zo goed. De koplampen blijven lokken…