Ankers

“Kijk mam, daar hebben we gevaren!” zei mijn oudste zoon (inmiddels elf) enthousiast toen we, fietsend over de Clausbrug, de Zaan overstaken. Een paar weken daarvoor voeren we inderdaad over de rivier, toen waren we op “Zaansafari”: een ontdekkingstocht langs de oevers van de Zaan en de Zaanse industrie.
Het was een uitje waar ik erg naar had uitgekeken, maar waar de kinderen van te voren toch wat terughoudend over waren. “Mam, jij wil altijd van alles doen,” had hij toen nog verzucht – hij rolde nog net niet met zijn ogen.

Op de ZaanNa de vaartocht was zijn houding helemaal omgedraaid en riep hij uit dat het ontzettend leuk was geweest. “Bedankt mam!”. Die ervaring heb ik in mijn geheugen verankerd en iedere keer dat ik nu de Zaan zie kan ik weer even teruggrijpen naar dat ‘succesmomentje’. Een herinnering als deze is een oase in een tijd vol prepuber-verwarring, (wederzijds) onbegrip en ergernissen.

Het stukje fietsen versterkte die herinnering en leverde bovendien een nieuw moment op. Toen we het water over waren, verzuchtte zoon dat hij echt heel veel zin had om weer op vakantie naar Schotland te gaan. “Alleen al vanwege de boottocht, dat was zo gaaf.”

Amper twee tellen daarvoor had ik bedacht hoe heerlijk ik het vind om op het water te zijn. Ook de overtocht naar Schotland en de magie van het land zelf passeerden even mijn gedachten. Wat gaaf om te ontdekken dat we hier hetzelfde gevoel bij hebben. Het was alsof onze gedachten eventjes synchroon liepen, we begrepen elkaar helemaal.

Wat een kadootje. Ik heb ook dit moment ‘opgeslagen’ en ik denk dat de Zaan weer het anker erbij wordt. Of misschien wordt het mijn fiets. Kan ik er lekker vaak aan terugdenken. Als ik weer ‘van alles’ wil (en hij niet).

One thought on “Ankers

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *