“Het lijkt me leuk om in haar eigen kamer foto’s te maken,” zegt de fotografe. “Dat lijkt me leuker dan hier. Een foto van een kind achter een laptop is maar saai.” Ze heeft helemaal gelijk, maar als ik aan de huidige staat van mijn dochters kamer denk hou ik mijn adem even in. Een kinderkamer mag rommelig zijn, natuurlijk.. Ik slik. Het definitief opruimen stond nog op de planning voor later deze Kerstvakantie.

De fotografe waagt het er op. Wat geeft het. Terwijl ze haar spullen naar boven brengt en statief, lamp en andere attributen installeert, schuif ik hier en daar wat speelgoed opzij. Ik hou graag een beetje controle over de beeldvorming; daarna ga ik naar de gang. Dochter gaat poseren en jongste zoon mag wat rondscharrelen op haar kamer. Ze volgen allebei keurig de aanwijzingen van de fotografe op en geven antwoord op al haar vragen. Ze geven haar ook een korte ‘how to’ over Scratch. Ze hebben het naar hun zin. Dochter poseert met de kartonnen kat (sprite) en met de laptop, ze trekt gezichten en straalt.

Een fotografe bij ons over de vloer, voor foto’s bij een artikel in het tijdschrift J/M. En onze 8-jarige dochter wordt daarvoor geïnterviewd. Het begon allemaal heel onschuldig: halverwege december las ik op Twitter een oproepje: “Voor J/M ben ik op zoek naar whizzkids: kinderen tot 17 jaar die selfmade een app, een site, een game hebben gemaakt.”

Mijn reactie daarop was: “Nog niet, maar er wordt af en toe wel wat geoefend met programmeren #scratch” en zo ging het balletje rollen. Jongens waren er genoeg, maar meisjes meldden zich niet. Of dochter mee wilde werken aan het artikel en het leuk zou vinden om te worden geïnterviewd. Dat wilde ze wel, een beetje kletsen en foto’s maken.

Een paar weken na de fotografe komt de journaliste langs. Ze vraagt dochter wat ze zoal doet met Scratch, wat het is en laat zich geduldig een aantal demonstraties presenteren. Jongste zoon is er ook weer bij en mag van zijn zus ook een rol spelen in het hele gebeuren. Net als bij de fotografe zijn ze duidelijk op hun gemak en gaan ze lekker hun gang. Voor mij is het een leuk kijkje achter de schermen; ik ben zelf net mijn eerste stappen aan het zetten op interview- en tekstschrijfgebied, dus dit is prachtig ‘studiemateriaal’. Ik observeer en zie dat ze lekker de ruimte krijgen om hun gang te gaan. Ben benieuwd wat er uit zo’n uur kletsen en ‘Scratchen’ voor artikel zal voortkomen.

Zoals beloofd krijgen we voor publicatie eerst de verkleinde afdrukken van de foto’s en de tekst van het artikel te zien. Het ziet er allemaal leuk uit. Het artikel is goed gelukt: ik zie de situatie weer voor me en herken mijn kinderen er in. Welke foto er bij het artikel komt kunnen ze nog niet zeggen; uiteindelijk bepaalt de vormgeving, zoals ik inmiddels ook weet. Het wachten is op het eigen exemplaar van J/M dat we zullen ontvangen. Ik sein alvast schoonzus in, die een abonnement heeft, dat er iets aan zit te komen.

Dat is maar goed ook, want zij heeft het blad als eerste in huis: de primeur bereikt me per WhatsApp met een foto van twee pagina’s uit het magazine, waarop het artikel met mijn dochter, één pagina volledig gevuld met haar foto. Wauw. Het is mooi geworden. Ik ben blij met het artikel. En met de foto. En kijk nou… op de foto zie je niets van de rommel!

Het artikel over Whizzkids is te lezen in J/M Magazine nr. 3, maart 2015.