Vakantiegeluk

Het was een zwoele zomeravond op een camping, ergens in de buurt van de Italiaanse Middellandse zeekust. We waren een paar dagen daarvoor vertrokken uit de hitte van de Toscaanse pizzaoven, waar we een heerlijke week met vrienden hadden doorgebracht in een huis dat van alle gemakken was voorzien en zouden binnenkort weer verder reizen.

Het was de enige camping geweest waar we zonder reservering nog enigszins in de buurt van Cinque Terre konden verblijven. De auto kon niet bij de tent staan, maar op een terrein bij de receptie, dus liep manlief na aankomst met een kruiwagen en de kinderen en ik met alles wat we konden dragen heen en weer van de auto naar onze staanplaats, een paar terrassen lager. We hadden een plekje dat alleen te benaderen was via de plaatsen van naburige tenten, maar daar stond tegenover dat we rustig stonden op een schaduwrijke plek en onze nèt voor de vakantie aangeschafte hangmat zowaar konden installeren.


Dat duurde een dag; toen had men kennelijk bedacht dat er op het stukje grond naast onze tent nog wel een tweepersoonstentje paste – waar ook deze mensen ongetwijfeld idioot veel voor moesten betalen. De kinderen wilden opeens niet zo graag meer in de hangmat.
Er werden zó veel gasten op de camping toegelaten dat we, als we er een dag op uit waren geweest, de auto niet meer op het terrein kwijt konden, maar werden verwezen naar een strook asfalt naast de doorgaande weg, buiten de poorten van de camping.

 

Als we iets vergeten waren mee te nemen uit de auto of de tent, dan stond daar een flinke wandeling (met de onvermijdelijke klim) tegenover. Bij de wc’s en douches waren altijd net te weinig plaatsen, mede doordat de niet-zuid-Europeanen (inclusief ikzelf) het vertikten om op de hurkwc’s te gaan. De vriezer die we mochten gebruiken om de koelelementen voor de koelbox in te vriezen was voortdurend zó volgestopt dat je de elementen bijna niet meer terug kon vinden en wist daardoor bovendien niet echt het vriespunt meer te bereiken. Wat een waardeloze griebuscamping.

Op die zwoele zomeravond was ik met jongste zoon en meisje in het midden naar het sanitair gebouw gesjokt met een teil vol vuile vaat. Ongetwijfeld is één van ons nog teruggelopen om afwasmiddel of iets dergelijks op te halen. Terwijl de schemering inviel waste het ene kind terwijl het andere en ik afdroogden. Het water was zoals altijd koud en het ging niet snel, maar we hadden geen haast. Er stond deze keer niemand te wachten tot de afwasplek vrijkwam.

Oudste zoon had net de koelelementen in de (zogenaamde) vriezer verwisseld en nestelde zich op het stenen muurtje waar de afgedroogde vaat stond. Hij begon zachtjes te zingen, zoals we dat vaak in de auto deden. ‘This Town,’ hoorde ik naast me. Om ons heen stonden andere mensen af te wassen, tanden te poetsen of haren te kammen. Het verraste me dat hij zich genoeg op zijn gemak voelde om en public een lied in te zetten. Zingen is fijn en gezellig. Het maakt zelfs de afwas leuk op een tegenvallende camping. Met koud water. Dus ik zong mee en ook dochter en jongste zoon sloten aan.

Als een compacte (en iets minder zuiver zingende) versie van de familie Von Trapp uit de Sound of Music maakten we de vaat af met een selectie van nummers van Ed Sheeran en Jason Mraz. De mensen om ons heen sloegen er weinig acht op, maar ik had ook geen oog voor hen. Mijn kinderen, op de rand van de puberteit, zongen en deden de afwas in harmonie. Op een zwoele zomeravond in Italië. Uit alle macht heb ik van het moment genoten en geprobeerd alles op te slaan in mijn geheugen, in mijn hart.

Deze ervaring valt niet in de categorie ‘prachtig uitzicht vanaf de Mont Blanc’, het is geen ontmoeting met papegaaiduikers of zeehonden, geen spetterende waterval; het is niet hetzelfde gevoel als in een raft over een bergrivier stuiteren. Ik heb er geen foto van voor op Instagram en het is ongetwijfeld niet het indrukwekkendste dat ik op reis ben tegengekomen, maar als ik één favoriete vakantieherinnering heb, dan is het deze wel. Zingen bij de afwas. Volmaakt geluk op een waardeloze griebuscamping.

2 thoughts on “Vakantiegeluk

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *