De laatste middag voor de vakantie mogen de kinderen op onze basisschool hun eigen speelgoed meenemen en daar mee spelen. Na veel wikken en wegen werd dat bij jongste zoon een doos Pokémon kaarten (“maar ik ga niet ruilen hoor!”) en dochter, die in groep 7 zit, kwam beneden met een babypop met toebehoren. Ik vroeg me heel even af of het een logische keuze was voor een meisje in groep 7/8. In elk geval leek het me geen doorsnee keuze, maar als dochter zich daar goed bij voelde, dan zou het wel snor zitten. Ik ging haar niet aanpraten dat ze er te oud voor is.

Toen ik op school nog even in de klas kwam om iets te bespreken, had ze de pop al uit haar tas gehaald. Drie vriendinnen drentelden rustig om haar heen en praatten over poppen die ze zelf hadden (gehad). Verderop in de klas stonden groepjes meisjes her en der verspreid, een beetje giechelig naar het groepje waar mijn dochter zat, te kijken. Met name één meisje, dat wat tussen de groepjes heen en weer liep, scheen het nogal raar te vinden. Van een andere moeder hoorde ik, dat ze de andere meiden zat te ‘voeren’ dat het zo belachelijk was dat dochter een pop mee had genomen. Ik keek eens om me heen. Op een NERF-boog na zag ik überhaupt geen speelgoed.

Het is het ‘klassieke’ voorbeeld van het kind dat helemaal zichzelf is, een niet-alledaagse keuze maakt en daardoor (opeens) opvalt. Helaas zijn er in de klas van mijn dochter blijkbaar toch kinderen die moeite hebben met haar keuze. Het deed eigenlijk best pijn om dat te zien. Niet dat ze het raar vonden, maar de manier waarop ze daar mee omgingen. Ongemakkelijk. Kwetsend.
Dochter zat bij haar vriendinnen, die er geen punt van maakten, en scheen er weinig van te merken. Ik bedwong dus mijn mamma-beer neiging om de meiden te vragen wat ze tekort komen in hun leven dat ze het nodig hebben om een ander kind zo te veroordelen en nam mijn ongemakkelijke gevoel mee naar huis. Misschien zijn die meiden ook wel helemaal zichzelf. Leven en laten leven.

Ongemakkelijk gevoel, kwetsend of niet, ik denk dat het toch goed was dat ik niets heb gezegd toen dochter met die pop aan kwam zetten. Ik was ook lang erg jong in mijn doen en laten en wilde zeker niet volwassen worden. Maar mijn jonge ik was veel te onzeker geweest om dat op school te laten zien.
Mijn dochter vind ik wat dat betreft een stuk stoerder en vrijer. Ze maakt zich niet zo druk om wat anderen vinden. Ze zal ze dus ook niet snel veroordelen. De meiden die haar accepteren zoals ze is, zijn ook zo.

Ik hoop dat ze een heerlijke dag hebben gehad en dat de heksjes het principe ‘leven en laten leven’ nog zullen ontdekken. Girlpower kent tenslotte vele vormen.