Gisteren reed ik onderweg naar huis langs twee kinderen. Een kindje in een wandelwagen en een ouder kindje, het zal hooguit drie jaar zijn geweest. Het oudere kind leek met het jongste te spelen: het trok rare gezichten, liep rond de wagen en het jongere kindje volgde alles geamuseerd. (Ja, dat zag ik allemaal terwijl ik voorbij reed.)

In een flits schoot de gedachte door mijn hoofd: ‘dit waren ooit mijn kids’. Een gevoel van weemoed overviel me. Daar, fietsend over straat, zag ik voor me hoe oudste zoon tegen zijn zusje in de wandelwagen stond te kletsen, grapjes maakte. Hoe zijn zusje later kusjes gaf op mijn dikke buik, toen de jongste er al bijna 40 weken in zat. Het is ‘pas’ tien jaar geleden, maar het voelt als een eeuwigheid. Er was een tijd, dat ze in een wandelwagen pasten, in een buggy, een maxi-cosi zelfs. Ik kon me toen niet echt voorstellen hoe het zou zijn, als ze daar uit zouden groeien. Toch is het gebeurd, in de welbekende oogwenk.

’s Avonds, voor ik naar bed ging, liep ik zoals altijd even langs bij ieder van mijn drie slapende (bijna-)tieners. Een gewoonte die ik heb sinds ze geboren zijn. Wàt er overdag ook gebeurd is, dat moment is er de rust om ze even ècht te zien. De laatste tijd ben ik me er steeds meer van bewust, dat er een tijd zal komen, dat hun bedden ergens anders staan. Ik weet dat het zo is, maar ik kan het me nu moeilijk voorstellen: er komt een moment, waarop ze niet meer in hun bedden zullen passen en waarop ze zelfs dit huis ontgroeien. Voor je het weet is er weer een oogwenk voorbij.

Vanavond zal ik weer langsgaan bij mijn kroost en ze een aai over hun bol, een kus op hun voorhoofd of een kriebel op hun neus geven. Ik zal hun dekbed nog even rechttrekken, gevallen kussens en knuffels terugleggen en stil staan bij mijn rijkdom, nu nog zo dichtbij.

Het is goed dat ze groeien, maar het doet soms best een beetje pijn.