“Mam, kun jij dit meenemen?” vraagt mijn oudste zoon, als ik hem gedag kom zeggen in de klas. Verbaasd kijk ik van zijn gezicht naar het voorwerp waar hij op doelt. Het duurt even voor ik heb verwerkt wat het is: een ‘bosje’ snoepjes. ‘Iets Valentijn-achtigs’ concludeert mijn a-romantische brein dan. Ik weet even niet wat ik moet zeggen; ben vertederd, maar me ook sterk bewust van de vrienden die met overduidelijk veel plezier -en niet ontstoken van leedvermaak- naar hem staan te kijken.

Hij heeft het van een meisje. Hetzelfde meisje dat hem zo schattig vond toen hij met het Kerstdiner een bloes en stropdas droeg. “Goh, wat lief,” zeg ik. “Heb je haar wel bedankt?” Dat heeft hij. Zoekend naar een verantwoorde reactie kijk ik nog eens naar zijn gezicht. Ik kan er niets aan doen, ik zie mijn kind zelden zo verlegen en ongemakkelijk en dus begin ik heel onverantwoord te grinniken. Het lijkt me het beste om gewoon naar huis te gaan. Ik geef hem een knuffel. “Weet je zeker dat ik het mee moet nemen?” vraag ik hem. “Ja,” zegt hij gelaten, “het past niet in mijn laatje.”

Ik loop naar huis met een bosje zoetigheid en vraag me af, wat hij er nou precies van vindt, mijn tienjarige. Vindt hij het meisje leuk? Mijn zoon, die minutieus verslag kan doen van de voetbalwedstrijd in de pauze of het verloop van de ruzie die in de klas is ontstaan, heeft het nooit over meisjes. Vanavond zal ik hem er eens -voor zover dat gaat- terloops naar vragen.

Ik kijk naar de snoepjes en denk aan zijn verlegen gezicht. Mijn kanjer. Wat mij betreft is dat bosje helemaal terecht.