_{(Dancing on the Valentine: uit ’the Reflex’, Duran Duran)}

De eerste keer dat ik een Valentijnskaart kreeg, zat ik op de middelbare school. Het was een zelfgemaakte kaart met een songtekst erop en als afzender initialen ‘S.E.’. Heel mysterieus, precies zoals dat hoort. Een aantal dagen verkeerde ik in een opperste staat van verwarring en nieuwsgierigheid, want het was echt volslagen onduidelijk van wie de kaart afkomstig kon zijn.

Na die paar dagen werd ik door een vriendinnetje uit mijn ellende verlost: zij had de kaart gestuurd. Het was ongetwijfeld lief bedoeld, maar mijn overgevoelige puber-ego liep er wel een deukje van op; hoe had ik kunnen denken dat het misschien wel echt was geweest? Tienerdrama. Afijn, ik had al niets met Valentijnsdag, dus er ging weinig liefde mee verloren.

Toen ik later mijn echte Valentijn vond bleek die gelukkig net zo a-romantisch te zijn als ik. Op één van de sporadische momenten dat wij bedachten spontaan uit eten te gaan, bleek bij binnenkomst het restaurant bomvol te zitten; zonder reservering kwam je er echt niet in. Goh, dat iedereen net die vrijdag had bedacht om uit eten te gaan, wat toevallig.. Tot we er thuis achter kwamen dat het 14 februari was. We hebben er veel lol om gehad en uiteindelijk pizza besteld.

Vandaag kregen we samen (en voor mij voor het eerst sinds die ene kaart op de middelbare school) een Valentijnskaart. Een vrienden-Valentijnskaart. Wat superlief. ‘Het leven is beter met vrienden,’ is de boodschap. Helemaal waar. En een Valentijnskaart krijgen kan toch wel leuk zijn. Ik ben blij met mijn vrienden. Ook met degenen die, net als ik, geen Valentijnskaarten sturen :-).

Happy V-Day!