Nu ik eindelijk zo ver ben dat het tijd wordt om een punt achter het zwemmen te zetten (maar dat is voor een ander blog), zoek ik een andere hobby voor de jongste. Zijn keus: voetbal. Ondanks stelselmatige ontmoediging van mijn kant. Als er iets is, dat iMan en ik niet willen, is het een kind op voetbal. Dat is twee kinderen lang probleemloos gelukt. Nummer drie dacht daar echter anders over.

In vredesnaam dan maar een ‘testtraining’ aangevraagd om hem te laten proberen of het echt is wat hij wil. Stiekem bereidde ik me al voor op kantinediensten en aanmoedigen langs de lijn op druilerige zaterdagochtenden. iMan hoefde er niet onder te lijden, ik zou het wel regelen. Als dat mijn kind gelukkig maakt, zou ik me opofferen. Hij zou het later nog gaan horen.

Vandaag konden we op de valreep terecht bij een training. Via de moeder van een vriendje lukte het om nog dezelfde dag de broodnodige scheenbeschermers en sokken te regelen. En ik moet zeggen, wat zag hij er stoer uit. Hij had er ook echt zin in, kleedde zich op tijd om en we kwamen ruim op tijd aan bij het voetbalveld.

Het vriendje was er ook. We liepen met hem mee naar de trainer, zodat mijn voetballer-in-spe zichzelf kon voorstellen (dat lukte bijna) en samen brachten de jongens de ballenkar naar het veld. Zo leuk. Geen vuiltje aan de lucht. Ik werd nieuwsgierig naar de moves die mijn ventje zou laten zien op het veld.

Voor de training echt zou beginnen, kon er nog wat overgespeeld worden. Vriendje nodigde zoon uit voor het ‘overpassen’ op het trainingsveld. Jongste bekeek de groep kinderen op het kunstgras en opeens kwamen de eerste wolken overdrijven. Hij bleef liever nog even kijken. Ik deed net of er niets aan de hand was, maar herkende het natuurlijk meteen. Hij had er geen zin meer in. Waarom? Geen idee. Het is even ondoorgrondelijk als typerend voor onze jongste.

Na wat praten, paaien en plagen was duidelijk dat hij niet van plan was van gedachten te veranderen. Helaas voor hem zouden we het hele uur blijven. Geen half werk. Ik deed nog een poging: een team had een speler minder dan de tegenstander. Ik moedigde hem aan om het gelijk te maken, maar kreeg als reactie dat hij toch niet kan voetballen..
Wat hij wel wilde? Een bal, zodat hij op het naast gelegen veld, dat er uitgestorven bij lag, zelf een balletje kon trappen. Dus…

De onverwachte prestatie die mijn zoon die middag heeft geleverd, is aan een volslagen vreemde vragen of hij een bal mocht pakken om mee te voetballen. Ik ben er nog van onder de indruk. Het mocht. Hij heeft vijf minuten lang heerlijk in z’n eentje achter die bal aan gedraafd en ook nog een keer een uit geschopte bal teruggebracht. Toen had hij lol. Maar die training? Daar vond hij bij nader inzien geen bal aan.