Ik laat me graag betoveren. Het is één van de redenen waarom ik het leuk vind om naar concerten te gaan. De artiesten op het podium, die het publiek proberen te veroveren; de muziek, die je al zo vaak hebt gehoord, nu net even anders en overweldigend. Het plezier als ze je favoriete nummer spelen. De lampen, de visuele effecten..

Als het goed wordt gedaan is het een avond waarvan je niet wil dat hij eindigt.

Er zijn artiesten die ik altijd probeer te zien als ze optreden, omdat ik weet dat ik een leuke tijd heb als ik ga. Soms probeer ik eens iets nieuws; een artiest die voor mij nieuw is, of, zoals laatst, een band die ik al heel lang interessant vind, maar nog niet eerder live heb gezien: Depeche Mode.

Bij eerdere tournees en optredens kwam het er steeds niet van. ‘Met wie dan?’ is een belangrijke factor, maar ook twijfel of ze goede shows geven. De geluiden daarover zijn in dit geval vaak gemengd. Het ‘wie’ werd opgelost door koorvriendin Nance en we waagden het erop. Achteraf blijkt uit een recensie dat onze ervaring heel anders was geweest als we vorig jaar mei naar een eerder concert uit deze Global Spirit Tour waren gegaan. De show zou vlak zijn geweest, eentonig , weinig connectie met het publiek, etc.. Wat een geluk dat ik er nu pas bij was, want ik ben bepaald niet teleurgesteld.

Er zat zóveel energie in dit optreden! Dave, de leadzanger, is 55, maar één en al beweeglijkheid. De hoeveelheid plezier die van hem afstraalde was zo groot als de stroom zweetdruppels langs zijn nek. Hij danste, draaide, heupwiegde, sjanste, maakte grapjes en zong alsof het niet op kon. Volledige overgave, en dat twee uur lang.

De hele band zette trouwens een goede show neer en de effecten en videos zaten goed in elkaar. De videos waren vooral een welkome aanvulling op het moment dat het zicht op het podium grotendeels werd geblokkeerd. Er waren relatief veel mannen aanwezig bij dit concert en die zijn vaak nu eenmaal toch wat groter dan ik.

De ‘nieuwere’ nummers had ik in voorbereiding op het concert wel eens geluisterd en ik heb er een paar favorieten aan overgehouden (Precious en Home springen er voor mij uit), maar het meezingen ging pas echt los bij het oudere werk. Wat was het gaaf om een nummer als Stripped, dat ik als tiener voor het eerst hoorde vanaf een Live album (101 uit 1989, voor wie het weten wil), nu in het echt live te horen. Er zit een melodie in die (opnieuw) kippenvel veroorzaakte.

Minpuntje aan de avond? De concertbezoekers die steeds heen en weer liepen, meestal om drinken te halen. Mijn verbazing bereikte een hoogtepunt toen een man vlak naast me tijdens het eerste couplet van ‘Enjoy the silence’ -toch echt één van de mooiste nummers ooit- bier bestelde bij een mobiele biertap in de zaal. Ga toch lekker naar het café, ik ben naar een optreden aan het kijken!

Mijn zus noemde ze laatst Depressed Mode, maar hoewel de muziek van Depeche Mode niet direct de allervrolijkste is (op misschien Just can’t get enough na, die niet op de setlist stond deze keer – maar die ik ook niet heb gemist) was de avond alles behalve deprimerend. Ik merk dat mijn enthousiasme voor de band alleen maar groter is geworden. En ik heb al dagen hun muziek in m’n hoofd, of op Spotify aan. Ik kan er geen genoeg van krijgen (ha!). Volgens mij is de betovering nog niet uitgewerkt…