Elk jaar staan we op 4 mei stil bij de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog en nog zo veel andere ellende. Dat deed ik vroeger al. Met Scouting ben ik ook bij veel herdenkingen betrokken geweest.
Later heb ik het herdenken proberen over te brengen op mijn kinderen. Eerst vanaf de bank voor de tv en toen ze groot genoeg waren zijn we vrijwel steeds als gezin ‘in het echt’ bij een herdenking geweest.
Een jaar geleden waren iMan en ik een weekend in Parijs. Voor het eerst waren we tijdens de Dodenherdenking niet bij onze kinderen.
Herdenken doen we niet alleen voor hen en dus waren we op 4 mei 2014 twee minuten stil, bovenop de Eiffeltoren. Met op de telefoon de tijd en een foto van onze kids. Ze waren er dus toch een beetje bij. Of wij bij hen.
Dit jaar zullen we weer samen met het gezin, als vanouds, in mijn geboortedorp de herdenking bijwonen. Met als extra bijzonder tintje dat mijn neef deze keer is uitgekozen om namens zijn school een gedicht voor te dragen. Ik ben blij dat we er bij kunnen zijn.
Waar ben jij vanavond om acht uur?
Gewoon thuis, voor de TV. Met 2 meisjes in bed en eentje op de bank. Mini-meisje is nog te jong.
Midi-meisje wilde voor achten in bed, want vindt oorlog maar eng en is bang dat ze er niet van kan slapen.
Maxi-meisje zat op de bank, stil te zijn. En toen we mochten praten – “Mag ik nu weer wat zeggen?”- kwam de ene vraag na de andere 🙂 Ooit, binnen nu en vijf jaar?, gaan we herdenken in Rhenen, op de Grebbeberg. Dat kan vanaf ons op de fiets. Net zoals morgen Bevrijdingsdag in Wageningen. Ook zo bijzonder. En er zijn nog steeds oude knarren 🙂 Was jullie meisje vorig jaar ook bij 🙂
Leuke foto trouwens op je Twitter, van die neven samen.