We zaten al meer dan drie kwartier in het vliegtuig. Eindelijk kwam er toestemming om op te stijgen. Na bijna negen jaar was ik bijna vergeten hoe het was, vliegen. Toen de motoren begonnen te draaien, wist ik het weer. Het gaf me het gespannen gevoel van ‘als dat maar goed gaat’ vermengd met de opwinding van ‘nu gaat de reis pas echt beginnen’.

Op het gezicht van onze oudste zoon, die zich van zijn eerste vlucht, als tweejarige, niets meer kan herinneren, was de spanning af te lezen. Om hem wat af te leiden had ik muziek voor hem opgezet. De vertraging was een kwelling geweest. Zucht. “Laat het nu maar eens gebeuren”. Hij hoefde het niet uit te spreken.

Het vliegtuig begon vaart te maken. De toenemende snelheid drukte ons in onze stoelen. Counting Stars klonk uit de headphones en ik legde nonchalant mijn hand ter geruststelling op het been van de bijna-puber. Het gebulder van de motoren werd sterker. We schokten heen en weer. Hij pakte mijn hand vast.

Toen kwam het vliegtuig los van de grond. Het weeë gevoel in mijn maag kwam me bekend voor, net als het dichtslaan van mijn oren. Eén blik op mijn kind vertelde me, dat hij het ook voelde. We keken samen uit het raampje naar de lichtjes onder ons, die snel kleiner werden. Daar voelde hij zich niet direct beter door. Hoogtevrees. Het duurt even voor je zo hoog bent dat het perspectief verdwijnt.

Langzaam aan kwam de rust in het toestel. Zoon ontspande wat. Boven de wolken was het licht. We zagen de zon, die aan het ondergaan was; de kleuren, de wolken, het licht.. “Het lijkt wel een droom, hè?” zei ik tegen hem. Met een grote grijns antwoordde hij: “Het is écht een droom: een droom die uitkomt!”.