There’s something about Christmas time
That makes you wish it was Christmas everyday
zingt Bryan Adams op Sky Radio.

Ik hoor het en bedenk me dat er mensen zijn die bij de gedachte aan Kerst een aan allergie grenzende huiduitslag krijgen. Daar hoor ik niet bij. De eerste maandag na pakjesavond, toen de rest van het gezin zijn of haar verplichtingen buitenshuis aan het vervullen was, heb ik de kerstzender opgezocht op de radio. Dit jaar heb ik de schaamte losgelaten en geef ik me lekker over aan het Kerstgevoel. Het zelfgemaakte lichtpuntje in donkere dagen.

Donderdag hebben dochter en ik onze traditie in ere gehouden en zijn we voor het derde jaar op rij met z’n tweetjes naar de kerstboomverkoop gelopen, waar we een mooi boompje hebben uitgezocht om vervolgens -alsof we hem zelf hadden omgehakt in het bos- met de boom op de schouder naar huis terug te lopen.

Gisteren hebben we de boom neergezet en versierd. Het enige dat manlief er aan doet -en het enige dat van hem wordt verwacht- is het rechtop zetten van de boom in de standaard. Versieren doe ik samen met de kinderen. Dit jaar heb ik maar eens iets nieuws geprobeerd: na tien minuten van corrigeren (“niet zo veel rode ballen bij elkaar”, “hang ze wat verder uit elkaar”) ben ik iets anders gaan doen. Ze waren lekker bezig met z’n drieën en de boom zag er steeds vrolijker uit. Ook wel wat voller dan anders, maar eigenlijk gewoon leuk. Experiment geslaagd.

Vandaag ben ik met dochter naar het kerstconcert van dameskoor Evergreen geweest, waar mijn moeder bij zingt. We hebben genoten van de liedjes en de sfeer. Zachtjes vertaalde ik de titels van de nummers en zongen we samen mee met de kerstklassiekers. Gezellig. De doedelzakspelers die het intermezzo verzorgden namen ons even mee terug naar Schotland. Dochter straalde.
Na afloop vertelde ze haar oma dat ze het heel goed had gedaan. Ik smolt als slagroom op warme chocomel.

Ja, Bryan Adams heeft toch wel een beetje gelijk. There’s something about Christmas time
Kerst heeft iets.