Onlangs trakteerde ik mezelf op een Latte Macchiato bij mijn favoriete Amerikaanse koffiezaak. Bij het afrekenen wilde ik pinnen; helemaal prima volgens de barista, maar toen ik mijn pas in de betaalautomaat stopte, trok hij hem er resoluut weer uit. Pardon?

Hij legde me uit dat hij had gezien dat ik een supermoderne betaalpas had, waarmee je kunt betalen zonder pincode. Inderdaad heb ik een vrij nieuwe pas, maar deze nieuwe betaalwijze, die bij nader onderzoek al sinds april van dit jaar mogelijk blijkt te zijn, was me even ontgaan.

Nieuwe betaalautomaten hebben een logo aan de zijkant staan, iets als het symbool voor draadloos, maar dan overdwars. Als je een pas hebt waar dit logo ook op staat, hoef je bij deze automaten alleen je pas even tegen de zijkant aan te houden en dan heb je betaald. Dit kan zolang het bedrag onder de 25 euro is, voor bijvoorbeeld een kopje koffie dus. De bank noemt het ‘contactloos betalen’.

Vandaag was ik zelf alert. Ik wilde bij de opticien een flesje lenzenvloeistof pinnen, toen ik het ‘contactloze’ logo signaleerde. Na een dubbelcheck hield ik mijn pas tegen het apparaat aan, alsof ik nooit anders had gedaan. Evengoed stond ik enigszins onwennig met mijn handen in mijn zij toe te kijken, de neiging onderdrukkend om met mijn vingers cijfertjes in te toetsen. Het werkte weer, wat een mirakel.

Ook de verkoopster keek vol bewondering toe. Ik was de tweede die zo betaalde sinds de winkel een nieuw apparaat had, vertelde ze. Ze had zelf nog niet eens een geschikte pas. Het klonk als een mijlpaal en ik voelde me een heuse ‘early adopter’. Cool.

Vooralsnog vind ik het een prachtige vondst met een nog weinig toepasselijke naam: ik heb nu twee keer contactloos betaald en het leverde me meer contact op met het winkelpersoneel dan ik doorgaans gewend ben :-).

(foto: ING.nl)