19 januari had ik met het popkoor een date met de meester en zijn band. De kaartjes voor het concert PunkSoulRock’nRoll van The Pilgrims in het Zaantheater waren al heel lang in bezit, vele Facebook updates waren al voorbij gekomen en nu was het eindelijk zover. Zonder spandoeken, maar vol verwachting scharrelden we die donderdagavond door een vrijwel volle zaal naar rij 1 en 2 (en nog wat andere plekken in de zaal) om op de puntjes van onze stoelen plaats te nemen.

Als ik heel eerlijk ben moet ik toegeven dat ik me er op ingesteld had dat ik niet alle nummers zou weten te waarderen. Ik ging in de eerste plaats om Reniet (en Dave, Henri, Roy, Niels, Jasmijn, Suzan, Karlijn en Marcel) te zien optreden, in de tweede plaats voor een leuke avond met de meiden en voor de rest was ik behoorlijk blanco.

Wat dat betreft ben ik bijzonder aangenaam verrast. De rustige opbouw van het eerste deel van het concert -met ingetogen nummers, Reniet op een stoel of aan de piano, minimale begeleiding van o.a. de celliste- wist juist de aandacht te pakken en vast te houden. Dat ik veel nummers niet kende was niet erg, de muziek vertelde een verhaal dat boeide en de voor ons zo bekende stem van Reniet nam je mee. Hij zong met passie en een gemak waar ik als koorzangeresje met bewondering en lichte afgunst naar heb gekeken. Kon ik daar maar iets van meenemen naar ons eigen optreden!

Het tweede deel was aanzienlijk steviger en meer up tempo en swingde en rockte aan alle kanten. Daarbij wil ik toch even kwijt dat een concert in een zaal met stoelen echt niet kan hoor. Net als pauzes. Ze zitten (letterlijk) in de weg en doen afbreuk aan de sfeer en de opbouw, als een reclameblok bij een goede film. Het duurde tot driekwart van het concert en meerdere uitnodigingen van Reniet voordat we na veel gewiebel onze stoelen uit durfden te komen. Een enkeling was ons voor gegaan.

Maar goed, toen we eenmaal stonden gingen we ook echt los. Op meerdere plekken in de zaal kwam het publiek uit de stoel. Terecht. De muziek stond als een huis. De belichting viel me op: die was sfeervol, goed afgestemd op de muziek en het gebruik van contrasten en enkele effecten zorgden voor een mooi plaatje.

Bovendien straalde er zo veel plezier van de groep mensen op het podium af. Voor een band die eigenlijk speciaal voor deze tour bij elkaar is gekomen is dat óók een belangrijke verdienste. Ze gunden elkaar momenten in de spotlight en maakten met elkaar -met Reniet aan het roer, maar toch met z’n allen- de show.

Ik kan helemaal blij worden van deze laatste foto die ik heb genomen, waar ze allemaal (schijnbaar) moe maar voldaan bij elkaar staan. Dit is wat je samen kunt maken. Dat is wat muziek kan doen. Het is eigenlijk onbegrijpelijk dat Reniet hier 18 jaar mee heeft gewacht.

P.S.: de ‘meisjes’ van het popkoor hebben er ontzettend van genoten en (volgens mij spreek ik namens iedereen) zijn heel erg trots op ‘onze meester’!