Wat een verdriet. Mijn drietal was ontroostbaar, nadat ik ze het droeve nieuws van het overlijden van Anastasia, onze Russische dwerghamster, had verteld.

Anderhalf jaar heeft het kleine beestje bij ons gewoond. De eerste maanden tot groot plezier van iedereen, maar nadat de oudste een paar keer haar kleine scherpe tandjes in zijn vingers had gekregen was het enthousiasme onder de kinderen wel afgenomen en nooit meer helemaal terug gekeerd.

De laatste maanden kwam ze het hok bijna niet meer uit. Maar uiteraard waren de kinderen wel aan haar gehecht geraakt en was het verdriet er niet minder om.

Voor mijzelf speelden er hele andere dingen. Ik voelde opluchting, omdat ik nu niet meer elke dag hoef aan te zien hoe het beestje in haar kooi zit en rond klautert. Bovendien ging ik over op een soort pedagogische modus: rouwverwerking. Dit moment aangrijpen om de kinderen de gelegenheid te geven om te gaan met verlies en verdriet. Belachelijk rationeel.

Dus na uitgebreide knuffelsessies zijn we samen aan tafel gaan zitten en hebben we afscheidsbriefjes en tekeningen gemaakt. Het voorlezen van de teksten liep uit op nieuwe tranen en oudste zoon vond dat we er maar eens mee op moesten houden, voor de inkt uit zou lopen.
Ze hebben allemaal de hamster nog even kunnen aaien of vasthouden en ten slotte hebben we haar in een klein doosje, met wat zaagsel en hamsterwatten en twee van de vier briefjes (dochter en jongste konden geen afscheid nemen van hun bijdragen), begraven. Iedereen kon wat aarde op het doosje scheppen , een steentje op het graf leggen en gedag zeggen. Oudste zoon heeft er de volgende dag ook nog wat bloemzaadjes gezaaid. Met de rouwverwerking zit het wel goed.

Ze kunnen wel wat hebben. Dat vinden ze zelf blijkbaar ook, want nog dezelfde avond na het verdrietige nieuws kwamen de eerste vragen om een nieuw huisdier al. Met beloftes van beterschap. Maar ik ben er voorlopig nog even niet aan toe!