Als ik klaar ben om naar buiten te gaan kijk ik nog even bij mijn jongste. Hij ligt in diepe slaap, volkomen rustig. Gezicht ontspannen. Dan loop ik naar beneden, waar zijn broer en zus zich klaar maken om naar school te gaan. Jongste mag nog even blijven slapen.
Hoe anders was het vannacht. Terwijl het overdag allemaal meeviel, was mijn jongste zoon midden in de nacht wakker geworden, huilend en kermend van de pijn in zijn buik waardoor hij een nacht eerder ook al werd geplaagd. Dus maar wat pijnstillers en water gegeven, naar de wc laten gaan en bij ons in bed genomen. Wat kun je anders doen?
Terwijl ik in het donker lag te luisteren naar mijn kreunende zoon hoorde ik zijn hartje tekeer gaan. Zijn ademhaling had bijna hetzelfde tempo. Hoewel ik niet tegen hem aan lag, voelde ik de warmte van hem af stralen, alsof ik een kruik van circa 115 cm. in bed had liggen. Hij liet zich troosten, liet zich over zijn rug wrijven, maar de pijn bleef komen. Nog een slokje water. Toch maar even temperaturen. Ja, hoge koorts. Duh.
Sinds hij echt klein was heb ik me niet zo onzeker gevoeld over wat ik ‘qua medisch’ moest doen. Het was vast niets ernstigs, maar… Nu de pijn zo hevig terug was begon ik te twijfelen. Eerder had ik al gelezen dat je een blindedarmontsteking best over het hoofd kunt zien en dat het verwaarlozen ervan riskant kan zijn, dus het zekere voor het onzekere nemen is dan het advies. Zou ik nog een paar uur wachten of in actie komen?
Na wikken en wegen, overleg met wederhelft en nog meer noodkreten van onze zoon belde ik toch met de huisartsenpost voor overleg. Ook daar werd getwijfeld, dus mocht hij langskomen. Om 5 uur ’s ochtends vertrokken man en een -bizar rustig- kind voor een consult.
Ruim een half uur later waren ze terug. Er was gelukkig niets meer aan de hand dan een griep met buikkrampen. Meneer wilde wel een beschuitje eten, want hij had trek. Dat had de dokter ook gehoord toen ze naar zijn buik luisterde. Daarna zijn we nog even gauw een dutje gaan doen, voor de dag echt zou beginnen. Van krampen was geen sprake meer.
Jongste zoon gaat niet naar school vandaag, hij ziekt uit. Hij kan zijn slaap inhalen en dat doet hij ook. Als ik hem zie liggen, zo rustig als hij ademhaalt, de ontspannen uitdrukking op zijn gezicht, zijn hand gewoon naast zijn hoofd in plaats van bij zijn buik, is de twijfel, onzekerheid en noodzaak die ik afgelopen nacht voelde, ver te zoeken.
Maar ja, liever het zekere voor het onzekere..
