Afgelopen weekend werd het Chocoa Chocolade Festival georganiseerd. Daar draait alles om chocolade en het is dé plek om chocolademakers te ontmoeten en de nieuwste ontwikkelingen rondom chocolade te ontdekken. Ik ging er naartoe, met mijn oudste zoon en natuurlijk hebben we chocolade geproefd – en gekocht. We hebben ook een cacaoboom geadopteerd en voor het eerst cacao juice (slush) gedronken. En ik ontdekte nog wat andere dingen… 

Zoals vrijwel iedereen hou ik erg van chocolade. Dankzij mijn collega’s is mijn smaak de afgelopen jaren iets verfijnder geworden en denk ik meer na over bijvoorbeeld het cacaopercentage en de herkomst van de chocolade die ik eet. Maar ik merk, dat ik van de verhalen van de chocolademakers misschien nog wel meer smul dan van hun product. 

Wat me opvalt is de passie bij vrijwel alle makers die ik tot nu toe heb gesproken. Of het nu gaat om het ontwikkelen van de perfecte smaak of het tot in de puntjes controleren van het proces van boon tot chocolade, deze ‘craft’ chocolademakers gáán ervoor. Het maken van goede chocolade is niet iets dat je zo maar even doet. Daarbij spelen veel verschillende factoren een rol en van een beginnende maker vraagt het volharding en doorzettingsvermogen om de perfecte boon en het juiste productieproces te vinden waarmee je de goede smaak creëert. Chocolademakers kunnen hier vaak zo goed over vertellen dat ik zelfs aan hun lippen hang als het gaat over het fermenteren van bonen of het bedenken van een nieuwe smaak. 

Daarnaast wordt het steeds belangrijker dat de cacaobonen die een maker gebruikt op een eerlijke en duurzame manier worden verbouwd. Iets waar in het verleden weinig aandacht aan werd besteed, waardoor cacaoboeren lange tijd werden onderbetaald en er sprake was van (kind)slavernij. Ook zie je cacao producerende gebieden steeds verder ‘ontgroenen’. Veel nieuwe, ‘kleinere’ chocolademakers blijken hier gelukkig een omslag in te willen maken. 

Tussen alle stands op het festival stond een kraam waar je niets kon proeven of kopen, maar die wel al snel de aandacht van mijn veertienjarige trok. Hij raakte in gesprek met een medewerker van Mighty Earth over de schade die grote cacaoproducenten hebben aangericht in landen als Ivoorkust, door grote gebieden te ontbossen voor de cacaoteelt. 

Het evenement dat we bezochten om de chocolade raakte opeens aan een passie van mijn kind: de natuur – en daar stond hij een heel pittig en geëngageerd gesprek over te voeren, in het Engels. Over hoe dieren door ontbossing hun natuurlijke leefomgeving kwijtraken en met uitsterven bedreigd worden en hoe belangrijk het is dat jongeren dit weten, zodat ze bewuste keuzes maken over bijvoorbeeld de chocolade die ze eten. 

Ik stond erbij, luisterde ernaar en dacht na over de chocolademakers die ik had gesproken. Over projecten waarbij gorilla’s worden beschermd, cacaoboeren worden opgeleid of bomen worden geplant. Over de betrokkenheid van mijn kind. En ik voelde veel optimisme voor de toekomst, zowel die van de regenwouden en de duurzame chocolade als die van mijn zoon.